Yedi Güzelin Tutkalı Bu Fakirdi - Rasim Özdenören | İzler

Her bölümde Türkiye’nin tanıdığı ve her kesimde büyük saygı uyandıran isimlerin hayatlarına kendi anlatımlarıyla şahitlik edeceğiz. Doğdukları ortamdan, nasıl yetiştiklerine, kimlerden etkilendiklerinden, bugünlere gelirken neler yaşadıklarına bu programda cevaplar bulacağız. Peki bu programda İzler’ini takip edeceğimiz isimler kimler? Örneğin; İhsan Fazlıoğlu, Uğur Derman, Rasim Özdenören, Dücane Cündioğlu, Sa’düddîn Ökten, Abdullah Sert, Nabi Avcı, Hüsrev Hatemi, Nurullah Genç, Ahmet Özhan, Vehbi Vakkasoğlu, Yavuz Bülent Bakiler, Hüseyin Kutlu, Mahir Damatlar, Mahmut Erol Kılıç, Beşir Ayvazoğlu, Dursun Gürlek, Mim Kemal Öke vb. isimler... Bu bölümde İzler, güzellerin yürüyüş ritmine ayna tutmaya devam ediyor. Rasim Özdenören'in izlerini takip edeceğiz bu hafta... İzler'in bu bölümünde Rasim Özdenören'in başlıca anlattıkları; Sergüzeştimiz biraz problemli başlamış. Babam bir hastalık geçirmiş. O hastalıktan taburcu olurken hastanenin hemşiresi, babama bakan hemşire taburcu etmeye gelen amcama ve yengeme demiş ki; Bu şahıs sizin neyiniz oluyor? Söylemişler işte kardeşimiz oluyor. Evli mi bekar mı diye sormuş. Annemle nişanlıymışlar o tarihte, 1937 yılı... Bunun demiş çocukları hep ikiz olur. O gün demiş biz bunu umursamadık niye öyle söyledi fakat evlendikten sonra, 37'de evleniyor 38'de ilk çocukları ablalarım dünyaya geliyor ikiz. Arkasından 2 sene sonra biz dünyaya geliyoruz bizlerde ikiz. O haberi alan yengemin de çocukları olmazmış meğer ikizlerden birini o istemiş oğlanlardan ya ben ya rahmetli Alaaddin fakat annem de vermemiş. Öylece ikiz olarak kalmışız. Bizim doğumumuzda 6 yıl sonra 1946'da en küçük amcam rahmetli oluyor. Babamla ben onun cenazesine gittik tabi o tarihte cenazeye yetişmek mümkün değil. Otobüs servisleri yok, kara yolları yok daha doğrusu otobüsten önce. Trenle gidiyoruz. Cenaze haberini aldığımızda 3 gün 3 gece kara trenle babamla seyahat ettik. Maraş Eloğlu istasyonundan Haydarpaşa'ya kömürlü trenle, posta treniyle 3 gün 3 gece yolculuğumuz oldu. Biz İstanbul'a, eve ulaştığımızda zaten cenaze çoktan kalkmış. Annem bana tembih etmişti evden ayrılırken; Sakın babanın ceketinin ucunu bırakma. Nereye giderse gitsin ceketinden tut diyordu. Gece de yatarken pijamasının ceketinden... Ben onun manasını bilmiyorum ama anne tembihi, riayet ediyorum. Annemin sözlerine uyardım, o da benim sözüme uyardı rahmetli... Gece bile yatarken ikide birde kalkıp acaba hala tutuyor muyum diye kontrol ederdim. Adamcağızın ceketinin ucu buruşmuş, lime lime olmuş. Her tarafı güzel ütülü ama ceketinin sağ ucu buruşuk... Babam da çok titiz. Giyinişine, kuşanışına çok özen gösterirdi rahmetli... Devamı videoda... Gelin, Beraber Yürüyelim...